Visie
Als kind krijgen we het leven van onze ouders en daarmee zijn we onlosmakend met hen verbonden. Onze denk- en gedragspatronen worden opgebouwd in de context van ons gezin van herkomst en nemen we mee naar ons volwassen leven. Deze denk- en gedragspatronen zijn vaak heel helpend geweest en hebben ons ver gebracht. Maar soms zijn ze niet meer passend en begint het te wringen. De gebeurtenissen uit het verleden kunnen het heden en daarmee ook de toekomst beïnvloeden. We zijn ons daar niet altijd van bewust.
Bureau Trinitas biedt hulpverlening volgens de contextuele theorie van professor Boszormenyi Nagy. Het is de basis voor het denken en handelen van Bureau Trinitas. Professor Nagy (spreek uit: Notschj) was een Hongaarse psychiater die in de jaren 60 de systeemtherapie in Amerika op de kaart heeft gezet. Hij verliet in Hongarije huis en haard om de overstap te maken. Daar in Amerika, werd hij zich bewust van het feit hoe onlosmakend hij verbonden was met zijn familie. Die bloedband heeft hij onder andere vertaalt naar de loyaliteiten van een kind naar zijn ouders. Deze loyaliteit is mooi, maar kan ook heel complex zijn. Met name wanneer de balans van geven en nemen binnen gezins- en/of familierelaties verstoord is. Ieder mens is verbonden met zijn familie, dat is een vaststaand feit. Hoe deze relaties ervaren worden, is voor iedereen verschillend. Iedere ouder wil zijn kind graag een stabiele en veilige jeugd bieden waardoor ze opgroeien tot zelfstandige en zelfverzekerde volwassenen. Soms lukt dit niet en kan hulp ontvangen, ervoor zorgen dat het beter gaat. Bij Bureau Trinitas kijken we met u als ouder(s) wat er wel en niet goed gaat in de relaties tussen de gezinsleden en wat er nodig is om de balans te herstellen. Als mens willen we allemaal graag gezien worden in onze investeringen in de ander. Wanneer dit niet gezien wordt, kan dit leiden tot onrecht maar ook tot uitputting.
Het is een universeel gegeven dat kinderen willen dat hun ouders gelukkig zijn. En daar hebben ze veel voor over. Kinderen kunnen veel (teveel) geven aan hun ouders omdat ze voelen dat zij zich aan moeten passen aan de noden van hun ouders. Dit gegeven heet parentificatie. Wanneer er erkenning gegeven wordt voor dit geven van een kind, kan het constructief worden en kan er zelfvertrouwen uit gehaald worden. Maar wanneer dit geven niet gezien wordt, zal het kind blijven geven ten koste van zichzelf met alle negatieve gevolgen voor zijn/haar ontwikkeling. Dit heeft destructieve parentificatie. Erkenning krijgen voor onrecht wat is opgedaan en het herstellen van de relatie waar dit onrecht is opgedaan, kan heel herstellend werken. We staan allemaal in relatie tot elkaar: van ouder naar kind, als ouders tot elkaar, als partners tot elkaar, als ex-partners tot elkaar, van ouder(s) naar grootouder(s), broertjes en zusjes onderling, kleinkinderen en grootouders etc. Wanneer relaties binnen een gezin en directe familie niet in balans zijn en er onrecht ervaren wordt, kan dit veel energie kosten en wreekt dit zich vaak op andere relaties.
De contextuele theorie biedt de kans om herstellend te werken waarbij rechtvaardigheid, loyaliteit en betrouwbaarheid kernwaarden zijn. Ieder mens denkt en handelt vanuit zijn eigen levensgeschiedenis en verhoudt zich tot een ander. Door mensen naar elkaar te laten luisteren en te horen wat elkaars noden en investeringen zijn geweest, kan men zich weer met elkaar verbinden. Met alle positieve gevolgen van dien. Erkenning geven en verbinding zoeken vanuit een meerzijdige partijdigheid houding zijn kernwoorden die centraal staan binnen dit proces.
‘Samen met u en uw gezin/familie, gaan we op zoek gaan naar oplossingen om de balans te herstellen’.
